Carlos Ruiz Zafón werd in 1964 geboren In barcelona. Hij is een Spaanse romanschrijver die nu in Los Angeles woont. Hij werd bekent door zijn boek schaduw van de wind dat hij in 2001 schreef. Dit was zijn eerste volwassene roman die hij schreef. Er werden miljoenen exemplaren van verkocht. Het boek werd in 45 landen uitgegeven en in 30 talen vertaalt. Hij word nu eigenlijk gezien als een van de grotere schrijvers van Spanje.
Maar zijn debuutroman was een jongere roman genaamd ‘El príncipe de la niebla’ of de nevelprins (1993) behaalde hij de Edebé-literatuurprijs voor jeugdfictie. Hij schreef in 2004 ook nog Gaudi in Manhatten.
Zijn nieuwste roman is Het spel van de Engel dat in 2008 gepubliceerd werd. Het spel van de Engel is later geschreven maar speelt zich wel eerder af dan schaduw van de wind. Het speelt zich ook in Barcelona af maar dan in de jaren ’20 en ’30 van de vorige eeuw. Het kerkhof der vergeten boeken komt hier ook in voor. Het verhaal gaat over een jonge man David Martin. Een mysterieuze uitgever vraagt hem om een boek te schrijven over zijn levensverhaal.
Hij schrijft op zijn website dat hij niet voor zichzelf schrijft. Hij schrijft voor zijn publiek. Omdat hij vanaf dat hij een kind was aan iedereen verhalen vertelde voor een glimlach. Hij zegt dat hij in de handel van verhaaltjes vertellen zit. Dat is hij altijd geweest en zal hij ook altijd zijn. Hij vertelt dat hij karakters tot leven brengt, verhaallijnen verzint, stukken van zijn verhaal visualiseert, geuren en kleuren zoekt die zijn verhaal kracht bij zetten en dat alles enkel voor een glimlach een traan en een beetje van de lezer zijn tijd. Schrijven is een kunst, een ambacht en een beroep volgens Carlos Ruiz Zafón. Hij gelooft dat wanneer iemand iets opneemt dat hij geschreven heeft en betaalt in geld of nog belangrijker zijn tijd dat die persoon dat gerechtigd is dat wat hij leest het beste is dat hij kan schrijven. Hij gelooft dat schrijven geen hobby is maar echt een beroep. Hij is blij dat hij het overleeft heeft, en hij is blij met de weg die hij daarvoor heeft moeten afleggen. Hij is van plan om het schrijven voort te zetten totdat ze hem neerschieten. Hij heeft genoten van dingen te schrijven en hij hoopt dat zijn lezers ook genoten als ze zijn boeken lazen. Als dit niet het geval was vraagt hij om een nieuwe kans want hij is altijd met iets nieuws bezig dat hopelijk beter is dan het vorige! (http://www.carlosruizzafon.co.uk/whyiwrite.html)
Carlos Ruiz Zafón vindt dat je zeker boeken van schrijvers zoals Charles Dickens, Emile Zola en Victor Hugo minstens 1 keer zou moeten hebben gelezen voor je sterft. Films zoals the godfather en E.T. leren je volgens hem meer over verhalen vertellen dan dat je in een jaar universiteit erover leert.
zondag 5 juni 2011
eigen mening
Toen ik het boek voor het eerst zag keek ik er wel een beetje tegenop om er nog net voor de examens aan te beginnen. 540 pagina’s is niet niks. Maar eens eraan begonnen was ik meteen overtuigd. De schrijver neemt je meteen mee als je aan het lezen bent en de pagina’s vliegen vooruit. Hij beschrijft alles met zoveel zin en gevoel dat je precies alles door de ogen van de schrijver ziet. Je wordt meteen in het verhaal meegesleurd. De dialogen die de schrijver gebruikt worden nooit langdradig of saai.
‘ “over spannend gesproken, vertel me over Bernarda. Werd er gekust of werd er niet gekust?”
“ Beledig me niet, Daniel. Mag ik u eraan herinneren dat u praat met een beroeps in verleidingskunsten en dat zoenen voor amateurs is en beunhazen op sloffen is. De echte vrouw win je stukje bij beetje. Het is allemaal een kwestie van psychologie, evenals een goed gevecht in een arena.”
“ Met andere woorden, Ze heeft u een blauwtje laten lopen.”
“ De vrouw die Fermin Romero de Torres een blauwtje laar lopen, moet nog geboren worden. Wat er aan de hand is, is dat de man – terug naar Freud en om even een metafoor te gebruiken – warm wordt als een gloeilamp: in een oogwenk roodgloeiend, en in een oogwenk weer koud. De vrouw echter – en dit is pure wetenschap - wordt warm als een stijkijzer, begrijpt u wel? Langzaam, op een laag pitje, zoals bij een goede stoofpot. Maar dan, als ze eenmaal op temperatuur is, is er geen houden meer aan. Net de hoogovens van Biskaje.”
Ik overdacht Fermins thermodynamische theorieën.
“ Is dat war u aan het doen bent met Bernarda? “ vroeg ik. “ het strijkijzer op temperatuur brengen?” Fermin knipoogde.
“Die vrouw is een vulkaan op het punt van de eruptie, met een libido van vurig magma en het hart van een engel”, zei hij likkebaardend. “ Om maar eens een waarheidsgetrouwe overeenkomst vast te stellen. ze herinnert me aan mijn mulattinnetje in Havana, die een zeer devote santera was. Maar omdat ik in de grond van de zaak een heer ven van de oude stijl, maak ik geen misbruik van haar en stel me tevreden met een kuise kus op de wand. Omdat ik geen haast heb, ziet u? het goede laat op zich wachten. Er zijn daarbuiten genoeg pummels die geloven dat als ze hun hand op de kont van een vrouw leggen en zij protesteert niet, ze de buit binnen hebben. Beginnelingen. Het hart van de vrouw is een labyrint van subtiliteiten dat de onbehouwen geest van de man uitdaagt. Als u een vrouw werkelijk wil bezitten, moet u denken als zij en als eerste haar ziel veroveren. De rest, dat zoete, zachte omhulsel waardoor je je verstand en deugdzaamheid verliest is een extraatje.”
Ik applaudiseerde plechtig voor zijn verhandeling.“ Fermin, u bent een poëet.”
‘( pg 149 schaduw van de wind, Carlos Ruiz Zafón)
Dit vind ik persoonlijk een heel leuk en mooi geschreven stukje. Misschien omdat het ook net zo raar is om een vrouw te vergelijken met de opwarming van een strijkijzer. Toen ik dat las dacht ik echt waar haalt de schrijver dat in godsnaam vandaan. Maar waarschijnlijk vind ik dat er net ook zo leuk aan. Je kan niet zeggen van het boek dat het voorspelbaar is. De verhaallijn neemt zoveel wendingen. Je krijgt ook heel gevarieerde dialogen en discussies omdat je met enorm veel verschillende soorten mensen te maken krijgt. Van een rijke boekenhandelaar tot een zwerver tot een kindermeisje tot een pastoor. De schrijver zorgt ervoor dat elk personage zijn eigen stijl en spraak heeft. Ergens was het ook niet altijd simpel om te kunnen volgen door alle personages. Als Nuria het in haar brief had over iemand dan moest ik soms even nadenken wie dat personage ook al weer was en wat hij betekende in het leven van Julián Carax of Daniel. Maar ik kan enkel zeggen dat ik enorm genoten heb van het boek en het heel vlot leest. Je hebt gewoon zin om het in een keer uit te lezen. En ik denk dat dat alleen maar positief kan zijn!
‘ “over spannend gesproken, vertel me over Bernarda. Werd er gekust of werd er niet gekust?”
“ Beledig me niet, Daniel. Mag ik u eraan herinneren dat u praat met een beroeps in verleidingskunsten en dat zoenen voor amateurs is en beunhazen op sloffen is. De echte vrouw win je stukje bij beetje. Het is allemaal een kwestie van psychologie, evenals een goed gevecht in een arena.”
“ Met andere woorden, Ze heeft u een blauwtje laten lopen.”
“ De vrouw die Fermin Romero de Torres een blauwtje laar lopen, moet nog geboren worden. Wat er aan de hand is, is dat de man – terug naar Freud en om even een metafoor te gebruiken – warm wordt als een gloeilamp: in een oogwenk roodgloeiend, en in een oogwenk weer koud. De vrouw echter – en dit is pure wetenschap - wordt warm als een stijkijzer, begrijpt u wel? Langzaam, op een laag pitje, zoals bij een goede stoofpot. Maar dan, als ze eenmaal op temperatuur is, is er geen houden meer aan. Net de hoogovens van Biskaje.”
Ik overdacht Fermins thermodynamische theorieën.
“ Is dat war u aan het doen bent met Bernarda? “ vroeg ik. “ het strijkijzer op temperatuur brengen?” Fermin knipoogde.
“Die vrouw is een vulkaan op het punt van de eruptie, met een libido van vurig magma en het hart van een engel”, zei hij likkebaardend. “ Om maar eens een waarheidsgetrouwe overeenkomst vast te stellen. ze herinnert me aan mijn mulattinnetje in Havana, die een zeer devote santera was. Maar omdat ik in de grond van de zaak een heer ven van de oude stijl, maak ik geen misbruik van haar en stel me tevreden met een kuise kus op de wand. Omdat ik geen haast heb, ziet u? het goede laat op zich wachten. Er zijn daarbuiten genoeg pummels die geloven dat als ze hun hand op de kont van een vrouw leggen en zij protesteert niet, ze de buit binnen hebben. Beginnelingen. Het hart van de vrouw is een labyrint van subtiliteiten dat de onbehouwen geest van de man uitdaagt. Als u een vrouw werkelijk wil bezitten, moet u denken als zij en als eerste haar ziel veroveren. De rest, dat zoete, zachte omhulsel waardoor je je verstand en deugdzaamheid verliest is een extraatje.”
Ik applaudiseerde plechtig voor zijn verhandeling.“ Fermin, u bent een poëet.”
‘( pg 149 schaduw van de wind, Carlos Ruiz Zafón)
Dit vind ik persoonlijk een heel leuk en mooi geschreven stukje. Misschien omdat het ook net zo raar is om een vrouw te vergelijken met de opwarming van een strijkijzer. Toen ik dat las dacht ik echt waar haalt de schrijver dat in godsnaam vandaan. Maar waarschijnlijk vind ik dat er net ook zo leuk aan. Je kan niet zeggen van het boek dat het voorspelbaar is. De verhaallijn neemt zoveel wendingen. Je krijgt ook heel gevarieerde dialogen en discussies omdat je met enorm veel verschillende soorten mensen te maken krijgt. Van een rijke boekenhandelaar tot een zwerver tot een kindermeisje tot een pastoor. De schrijver zorgt ervoor dat elk personage zijn eigen stijl en spraak heeft. Ergens was het ook niet altijd simpel om te kunnen volgen door alle personages. Als Nuria het in haar brief had over iemand dan moest ik soms even nadenken wie dat personage ook al weer was en wat hij betekende in het leven van Julián Carax of Daniel. Maar ik kan enkel zeggen dat ik enorm genoten heb van het boek en het heel vlot leest. Je hebt gewoon zin om het in een keer uit te lezen. En ik denk dat dat alleen maar positief kan zijn!
samenvatting
Het verhaal begint op een ochtend wanneer de tienjarige Daniel Semperé schreeuwend wakker wordt. Hij kan het gezicht van zijn mama niet meer herinneren die een aantal jaren geleden gestorven is. Zijn papa stelt hem gerust en besluit dat zijn zoon nu op de leeftijd is gekomen om iets nieuws te ontdekken. Zijn vader neemt hem mee naar ‘het kerkhof vergeten boeken’. Isaac Monfort is de sleutelbewaarder van de bibliotheek met boeken die met zorg moeten bewaard worden door een klein aantal mensen. De traditie schrijft voor dat als je ingewijd wordt in dit groepje je een boek kiest dat je de rest van je leven zult beschermen. Als Daniel het boek Schaduw van de wind geschreven door Julián Carax uitkiest beseft hij niet dat dit zijn verdere leven zal beïnvloeden. Die zelfde avond en nacht leest Daniel het boek helemaal uit. Hij is zo geïntrigeerd door het boek dat hij meer wil weten over de schrijver en meer boeken van hem wil lezen. Als hij zijn vader ( die boekenhandelaar is) meer informatie vraagt over het boek, kan hij zijn zoon niet veel meer uitleg geven. Hij besluit dan om hem mee te nemen naar een plaatselijk café waar iets oudere mannen samen komen om te discussiëren over boeken. Daar ontmoet hij dan Gustavo Barceló, een rijke boekenhandelaar. Hij is meteen geïnteresseerd om het boek over te kopen van Daniel maar die weigert dit. Dit zorgt ervoor dat hij het respect wint van Gustavo Barceló. Hij zorgt ervoor dat Daniel de volgende dag zijn blinde nichtje Clara ontmoet. Ze vertelt hem iets meer over Julian Carax. Daniel wordt ongeveer meteen verliefd op haar en gaat bijna elke dag bij haar langs om voor te lezen. De vriendschap blijft maanden duren totdat Daniel op een dag naar Clara wil gaan en ontdekt dat ze een relatie heeft met haar pianoleraar. Daniel neemt het boek terug mee dat hij daar had verstopt. Als hij het huis uitkomt ( in elkaar geslagen door de pianoleraar) ontmoet hij Fermin Romero de Torres, een zwerver. Daniel zorgt ervoor dat Fermin bij hen in de boekenwinkel komt werken. Fermin heeft een enorm goede speurneus en hij is dus uiterst geschikt om zeldzame boeken op te sporen voor klanten van de boekenwinkel. Daniel en Fermin worden zeer goede vrienden want Fermin is Daniel zeer dankbaar omdat hij hem uit zijn armoede heeft geholpen. Fermin helpt dan ook met de verdere zoektocht naar Julián Carax. Zo ontmoeten Daniel en Fermin enorm veel mensen die iets met Julián te maken hebben gehad of die hen meer konden vertellen over zijn leven. Zo komen ze bv te weten dat Julián een geheime relatie had met Penélope Aldaya. Dat de hoedenmaker niet zijn echte vader was maar wel Don Ricardo Aldaya. Hij had dus eigenlijk een geheime relatie met zijn halfzus. Don Ricardo Aldaya stapt op een dag de hoedenzaak binnen en besluit dat hij Julián gaat steunen door hem op zijn kosten naar de kostschool te laten gaan en zo dus in contact komt met de broer van Penélope en later dus ook met haar. Julián maakt penélope zwanger. Wanneer haar moeder dat ontdekt breekt de hel los. Julián vlucht naar Parijs terwijl Penélope thuis met haar zoontje in haar armen sterft na haar bavalling. Julián weet niet dat zijn geliefde dood is wanneer hij in Parijs zit. Ondertussen zijn de bedrijven van de Aldaya’s aan hun ondergang begonnen. Don Ricardo en Jorge Aldaya verhuizen dan ook. Maar Don Ricardo zal de bestemming nooit halen want hij sterft op de veerboot. Hij vraagt zijn zoon om Julián Carax te vermoorden. Dit wordt dan ook Jorge zijn doel. Maar hij is niet de enige die dit wil want inspecteur Fumero wil dit ook maar al te graag. Dit is de corrupte politie inspecteur van Barcelona. Hij was een oude jeugdvriend van Julian Carax. Maar is al heel zen leven lang gekrengd omdat hij ooit op een feestje van Jorge Aldaya niet werd binnengelaten en toen zag hij Julian en Penélope kussen. Hij was enorm boos want hij was zelf ook verliefd op Penélope. Uiteindelijk krijgt Daniel een brief van Nuria Monfort waarin zij heel het leven van Julián beschrijft. Zij is de dochter van Isaac Monfort ( de sleutelbewaarder van het kerkhof der vergeten boeken). Zij wordt uiteindelijk ook vermoordt door Fumero. Zij vertelt dat Julián Carax de man was genaamd Lain Coubert die Daniel in het begin bedreigde en zijn boek wou over kopen om het te verbranden. Ze vertelt in de brief dat Julián zo ongelukkig was dat hij niet wou dat iemand zijn boeken ooit nog las waarin hij zijn relatie met Penélope beschreef. Hij was ooit verminkt geraakt doordat zijn boeken wou verbranden en zichzelf ook maar ze hebben hem toch uit de brand gered. Hij bracht zijn leven door onder de schuilnaam Miquel Moliner, de man van Nuria. Dit komt doordat Miquel, die leed aan tbc, zijn leven opofferde voor julián wanneer handlangers van Fumero Julian wilden vermoorden. Julián kwam dus terug naar Barcelona om Penélope te zoeken maar vond haar dus niet. Nuria vertelt hem uiteindelijk dat ze gestorven is samen met hun zoontje. Julián trekt zich terug in het huis waar de Aldaya’s vroeger woonden. Nuria schrijft ook in haar brief dat Julián geïntegreerd is geraakt door Daniel. Hij weet dus enorm veel over zijn leven omdat hij Daniel constant volgt omdat hij zo graag het laatste boek terug wil om te kunnen verbranden. Wanneer Daniel op zoek gaat naar Bea met wie hij een relatie heeft en die is weggelopen nadat haar ouders ontdekte dat ze zwanger was van Daniel, vindt hij haar in het oude huis van de Aldaya’s. Wanneer hij daar aankomt vertelt ze dat Julián Carax zich daar schuilhoudt. Maar wanneer Daniel wil gaan kijken hoort hij dat Fumero ook is aangekomen. Daniel vangt de kogel op die voor Julián was bedoelt. Julián vermoordt daarna ook Fumero. Wanneer Daniel een week later terug bij bewustzijn komt in het ziekenhuis vertelt Bea hem dat julián terug vertrokken is Maar hij wordt ’s nachts wakker wanneer Julián Carax langs hem zit. Daniel zegt hem dat hij zijn pen moet meenemen die aan hem toebehoorde en dat hij terug moet beginnen schrijven. Het verhaal eindigt wanneer Daniel zijn zoontje Julián meeneemt naar het kerkhof der vergeten boeken nadat hij het manuscript heeft gekregen van Julián Carax zijn nieuwste boek.
maandag 2 mei 2011
Boekvoorstelling SPRAKELOOS Tom Lanoye
http://www.youtube.com/watch?v=HXUD8kkMLFc&feature=related
Dit fragment speelt zich af op de boekvoorstelling van Tom Lanoye met sprakeloos. Hij leest stukjes van zijn boek voor. In het eerste deeltje bespreekt hij de reactie van zijn moeder wanneer ze ontdekt dat hij homo is. Tom Lanoye had besloten dit mee te delen op een barbecue zodat ze niet kon overdrijven in haar reactie. Dat deed ze ook niet. Ze stond op en ging naar buiten. Maar een paar dagen later belde ze hem op. Toen kwam de zo gevreesde reactie naar boven. Ze had liever een mongooltje gehad dan hem. Hij had deze reactie zo willen vermijden. Maar dat is hem dan toch niet echt gelukt.
‘Misschien kan liefde maar 1 ding echt, uit liefde doden’. Zo maakt hij eigenlijk duidelijk dat hij zijn moeder na een lijdensweg van 2 jaar toch heeft laten gaan. Hij heeft haar laten gaan uit liefde. Zijn liefde voor zijn moeder was te groot om haar nog verder te laten afzien. En dan hebben ze uiteindelijk de beslissing genomen.
Als ik terug denk aan dit boek dan denk ik terug aan deze fragmenten. Hoe hij dit vertelde greep je echt aan. Ik had het gevoel dat zijn verdriet voor een stuk in zijn boek zat. Als je dit las dan voelde je de pijn die hij gehad moest hebben en waarschijnlijk nog altijd heeft. Hij beschrijft elke gebeurtenis zo goed dat ik me perfect kon inleven. Ik las het verhaal en zag de gebeurtenissen door zijn ogen. De pijn dat hij haar toch moest laten gaan maar ergens ook de opluchting dat ze niet meer moest lijden. Je voelde ook echt de liefde die hij voor zijn moeder had. Hij schreef met zo veel respect en zoveel warmte over haar. Je werd echt in het boek gezogen. Je leefde van de eerste seconde tot de laatste mee met hem en zijn pijn. Maar ik vond ook dat niet alles pijn en verdriet was. Hij vertelde ook over de mooie momenten die ze had beleefd. Met welke liefde ze elke keer weer naar het toneel ging en vloekte wanneer ze de rol niet kreeg die volgens haar het best bij haar paste. Hoe ze weer elke keer de mensen verzorgde die botsten voor de deur. Maar ook welk plezier ze had om toch maar mensen te plagen. En hoe boos ze kon zijn als haar man te veel dronk en hoe ze dan zeer koppig volhield. Hij vertelde ook hoe ze kon overdrijven als een van de kinderen weer te laat thuis kwam. Als ze dan een hartinfarct lag te faken. Maar hij beschreef ook de liefde die ze had voor haar gezin, haar huis en de beenhouwerij. Ik vind het boek echt enorm goed geschreven. Ik heb het echt met plezier op vakantie in het zonnetje gelezen!
Dit fragment speelt zich af op de boekvoorstelling van Tom Lanoye met sprakeloos. Hij leest stukjes van zijn boek voor. In het eerste deeltje bespreekt hij de reactie van zijn moeder wanneer ze ontdekt dat hij homo is. Tom Lanoye had besloten dit mee te delen op een barbecue zodat ze niet kon overdrijven in haar reactie. Dat deed ze ook niet. Ze stond op en ging naar buiten. Maar een paar dagen later belde ze hem op. Toen kwam de zo gevreesde reactie naar boven. Ze had liever een mongooltje gehad dan hem. Hij had deze reactie zo willen vermijden. Maar dat is hem dan toch niet echt gelukt.
‘Misschien kan liefde maar 1 ding echt, uit liefde doden’. Zo maakt hij eigenlijk duidelijk dat hij zijn moeder na een lijdensweg van 2 jaar toch heeft laten gaan. Hij heeft haar laten gaan uit liefde. Zijn liefde voor zijn moeder was te groot om haar nog verder te laten afzien. En dan hebben ze uiteindelijk de beslissing genomen.
Als ik terug denk aan dit boek dan denk ik terug aan deze fragmenten. Hoe hij dit vertelde greep je echt aan. Ik had het gevoel dat zijn verdriet voor een stuk in zijn boek zat. Als je dit las dan voelde je de pijn die hij gehad moest hebben en waarschijnlijk nog altijd heeft. Hij beschrijft elke gebeurtenis zo goed dat ik me perfect kon inleven. Ik las het verhaal en zag de gebeurtenissen door zijn ogen. De pijn dat hij haar toch moest laten gaan maar ergens ook de opluchting dat ze niet meer moest lijden. Je voelde ook echt de liefde die hij voor zijn moeder had. Hij schreef met zo veel respect en zoveel warmte over haar. Je werd echt in het boek gezogen. Je leefde van de eerste seconde tot de laatste mee met hem en zijn pijn. Maar ik vond ook dat niet alles pijn en verdriet was. Hij vertelde ook over de mooie momenten die ze had beleefd. Met welke liefde ze elke keer weer naar het toneel ging en vloekte wanneer ze de rol niet kreeg die volgens haar het best bij haar paste. Hoe ze weer elke keer de mensen verzorgde die botsten voor de deur. Maar ook welk plezier ze had om toch maar mensen te plagen. En hoe boos ze kon zijn als haar man te veel dronk en hoe ze dan zeer koppig volhield. Hij vertelde ook hoe ze kon overdrijven als een van de kinderen weer te laat thuis kwam. Als ze dan een hartinfarct lag te faken. Maar hij beschreef ook de liefde die ze had voor haar gezin, haar huis en de beenhouwerij. Ik vind het boek echt enorm goed geschreven. Ik heb het echt met plezier op vakantie in het zonnetje gelezen!
zondag 24 april 2011
‘En dit is het relaas van een beroerte, vernietigend als een inwendige blikseminslag, en van de tergende aftakeling die zich daarna twee jaar lang voltrok aan een vijfvoudig moederdier en amateur-actrice eersteklas. Ze had haar bestaan altijd ten dienste gesteld van het gesproken woord, van werklust en gezonde kost voor heel de familie, van profijtelijk genieten en betaalbare hygiëne van kop tot teen. En toch werd uitgerekend zij, door het leven dat ze altijd had geëerd – met bescheiden middelen en tomeloze ambitie, met trotse koppigheid en koppige trots – beloond met kwade dank en botte wreedheid.
Ze verloor eerst haar spraak, dan haar waardigheid, dan haar hartenklop.’
( Tom Lanoye, Sprakeloos, p. 9)
Zo begint Tom Lanoye de beschrijving over zijn moeder haar leven. Josée Verbeke. De vrouw van de slager in Sint-Niklaas. De rode draad door zijn boek is de aftakeling van zijn Josée Verbeke. Daar valt hij elke keer weer op terug. Hoe het in het begin was en naar het einde toe. Maar elke keer als hij haar ziet of over een moment van haar laatste 2 jaar vertelt blikt hij terug op fragmenten uit haar leven. Soms beschrijft hij ze alsof hij er naar staat te kijken en opschrijft wat ze doet maar op andere momenten geeft hij zijn eigen visie. Hoe hij haar zag en beleefde. Hij bespreekt zowel de mooie als de mindere momenten uit haar leven. Zoals de dood van ‘de lastige’. Hoe ze hiervan afzag en zich in de wereld van pillen en alcohol liet meesleuren. Maar dan later beschrijft hij even mooi hoe ze door Winnie en haar krachten om boodschappen van doden er weer helemaal bovenop raakt. Tom Lanoye beschrijft ook heel boeiend personages. Zoals dikke Liza, de dikke, vieze, niet hygiënische verhuurster die boven hen woonde. Hij beschrijft hoe hij dikke Liza ervaart. Maar ook hoe zijn moeder op haar reageert. Hij beschrijft ook het verdriet van zijn vader die zijn vrouw waar hij zoveel van houdt ziet aftakelen. De woede aanvallen van Josée tegenover haar echtgenoot. En hoe hij hieronder lijdt. Maar vooraleer hij aan deze beschrijving begint lijkt het of hij tegen de lezer vertelt dat hij het moeilijk heeft om aan het boek te beginnen. Precies of hij tegenover je staat en gewoon tegen je praat. Hij vertelt dat zijn vader enorm fier en trots was dat zijn eigen jongste zoon een boek ging schrijven over zijn Josée Verbeke. Maar hij vertelt ook dat wanneer zijn vader sterft hij alles wat daarvoor geschreven had over zijn moeder delete. Dan kan hij pas echt beginnen. En naar mijn mening heeft hij dit enorm goed gedaan!
Ze verloor eerst haar spraak, dan haar waardigheid, dan haar hartenklop.’
( Tom Lanoye, Sprakeloos, p. 9)
Zo begint Tom Lanoye de beschrijving over zijn moeder haar leven. Josée Verbeke. De vrouw van de slager in Sint-Niklaas. De rode draad door zijn boek is de aftakeling van zijn Josée Verbeke. Daar valt hij elke keer weer op terug. Hoe het in het begin was en naar het einde toe. Maar elke keer als hij haar ziet of over een moment van haar laatste 2 jaar vertelt blikt hij terug op fragmenten uit haar leven. Soms beschrijft hij ze alsof hij er naar staat te kijken en opschrijft wat ze doet maar op andere momenten geeft hij zijn eigen visie. Hoe hij haar zag en beleefde. Hij bespreekt zowel de mooie als de mindere momenten uit haar leven. Zoals de dood van ‘de lastige’. Hoe ze hiervan afzag en zich in de wereld van pillen en alcohol liet meesleuren. Maar dan later beschrijft hij even mooi hoe ze door Winnie en haar krachten om boodschappen van doden er weer helemaal bovenop raakt. Tom Lanoye beschrijft ook heel boeiend personages. Zoals dikke Liza, de dikke, vieze, niet hygiënische verhuurster die boven hen woonde. Hij beschrijft hoe hij dikke Liza ervaart. Maar ook hoe zijn moeder op haar reageert. Hij beschrijft ook het verdriet van zijn vader die zijn vrouw waar hij zoveel van houdt ziet aftakelen. De woede aanvallen van Josée tegenover haar echtgenoot. En hoe hij hieronder lijdt. Maar vooraleer hij aan deze beschrijving begint lijkt het of hij tegen de lezer vertelt dat hij het moeilijk heeft om aan het boek te beginnen. Precies of hij tegenover je staat en gewoon tegen je praat. Hij vertelt dat zijn vader enorm fier en trots was dat zijn eigen jongste zoon een boek ging schrijven over zijn Josée Verbeke. Maar hij vertelt ook dat wanneer zijn vader sterft hij alles wat daarvoor geschreven had over zijn moeder delete. Dan kan hij pas echt beginnen. En naar mijn mening heeft hij dit enorm goed gedaan!
Een boek kiezen is nooit echt simpel. Dus voor ik naar de bibliotheek vertrek neem ik even mijn boekenlijst bij de hand en zoek de korte inhoud van een aantal boeken op. Sprakeloos van Tom Lanoye sprong er het meeste tussenuit. Een man die een boek schrijft over hoe hij zijn eigen moeder ziet aftakelen. En dit eigenlijk als een stuk verwerking voor haar dood. Zoiets stom als een bloedklonter neemt iets af waar ze haar hele leven voor geleefd heeft. Haar spraakvermogen!
Abonneren op:
Posts (Atom)